Մաքս Լինդեր (Макс Линдер, Max Linder)

Կարիերա — Դերասան, ռեժիսոր, սցենարիստ, պրոդյուսեր

Ծննդյան ամսաթիվը — 1883 թ., դեկտեմբերի 16, աղեղնավոր

Ծննդավայր — Սեն- Լուբես, Ժիրոնդա, Ֆրանսիա

Մահվան ամսաթիվը — 1925թ., հոկտեմբերի 31 (41 տարեկանում)

Մահվան վայրը — Փարիզ, Ֆրանսիա

Ժանրեր — Կարճամետրաժ, կատակերգություն, դրամա

Ֆիլմերի քանակը — 248

Առաջին ֆիլմը — 1905 թ., «Չնախատեսված հանդիպում» (կարճամետրաժ)

Վերջին ֆիլմը — 1925 թ., «Chevalier Barkas»

Երբ 1904 թ. Բորդոյի երաժշտական ուսումնարանի դափնեկիր Մաքս Լինդերը (Գաբրիել Լըվիել) Կոմեդի ֆրանսեզում ընդունվելու երազանքով ներկայացավ Փարիզի երաժշտության և արտասանության կոնսերվատորիայի պրոֆեսոր Լուի Լելուարին, վերջինս մի քանի րոպե նրան ունկնդրելուց հետո բացականչեց. «Ոչինչ չեմ կարող ձեզ սովորեցնել, դուք երբևիցե դերասան չեք կարող դառնալ»:
Մի քանի տարի անց, սակայն, «ծիծաղի արքա» անունը վաստակած Լինդերը նույն այդ կոնսերվատորիայում ընտրվեց պրոֆեսոր և դարձավ իրեն «դերասանական տաղանդից ամբողջովին զուրկ» համարող Լելուարի պաշտոնակիցը:

Լինդերը ծնվել է 1883 թ. Սեն-Լուբեսում (Ֆրանսիա): Թատրոնը «նվաճելու» հաստատ մտադրությամբ Փարիզ ժամանած փոքրահասակ, թուլակազմ, սակայն գրավիչ և մեծ հմայքով օժտված Լինդերը սկզբնական շրջանում Վարիետե և ապա Ամպիգու թատրոններում հանդես է գալիս տասնյակ փոքր դերակատարումներով, որոնք, սակայն, անուշադրության մատնվեցին ինչպես հանդիսատեսի, այնպես էլ քննադատության կողմից: 1905 թ. Լինդերը առաջին անգամ նկարահանվում է Լուի Գասնիեի «Մի դպրոցականի առաջին ելքը» կինոնկարում:

Յուրաքանչյուր ֆիլմի համար ստանալով 20 ֆրանկ վարձատրություն, Լինդերը խաղում է բազմաթիվ կարճամետրաժ ժապավեններում` «Առաջին սիգարը», «Պոլիշինելի առասպելը», «Կախվածը» և այլն, անսովոր անկեղծություն ու ջերմություն ներդնելով յուրաքանչյուր դերակատարման մեջ: Արժանանալով հայտնի կինոգործիչ Զեկկայի ուշադրությանը, Լինդերը սկսում է հանդես գալ ավելի առաջնակարգ դերերում: «Մի չմշկորդի սկզբնավորությունը» կինոնկարում (1907 թ.) Լինդերն ունեցավ աննախադեպ հաջողություն: Միևնույն ժամանակ հանդիսատեսին պարզ դարձավ, որ էկրանի այս նորահայտ վարպետը կինոաշխարհ էր եկել ծիծաղեցնելու համար: Լինդերի խոսուն, արտահայտիչ դիմախաղը, շարժումների նրբագեղությունը և վերջապես շքեղ հագնվածքը (սև թիկնոց, գծավոր տաբատ, բարձր գլխարկ, դեղնագույն ձեռնոցներ, փայլուն կոշիկներ և ձեռնափայտ) կոմիկական դերասանի մի նոր հասկացություն բերեցին կինո և շատ շուտով նա դարձավ կինեմատոգրաֆի ամենաժողովրդական ու սիրելի կատակերգուն:

«Մաքսը սավառնորդ», «Մաքսը մոլորված», «Մաքսը բռնցքամարտի ախոյան», «Մաքսի նշանածը» (1908-1914 թթ.) և այլ բազմաթիվ ֆիլմերում Լինդերը դուրս եկավ դերասանի պարտականության սահմաններից, դարձավ հեղինակ, գրեց սցենարներ, կոմիկական հնարանքներ, որոնցից հետագայում օգտվեց նաև Չարլզ Չապլինը:
Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին Լինդերը զորակոչվում է բանակ: Ծանր վիրավորվելով, նա ազատվում է հետագա ծառայությունից և վերադառնում ստուդիա: Սակայն մի նոր հանճար` Չապլինը նրան «գահընկեց» էր արել աշխարհի բոլոր էկրաններից: Ֆրանսիայում միայն երկու ֆիլմում նկարահանվելուց հետո («Մաքսը երկու կրակի մեջ», «Մաքսը և առնական ձեռքը»), Լինդերը հրավիրվում է Միացյալ Նահանգներ՝ նկարահանվելու հոլիվուդյան «Էսսենեյ» կինոընկերության ֆիլմերում:

Ոչ մեծ հաջողության արժանացած «Մաքսը Ամերիկայում», «Մաքսը և իր տաքսին» և «Մաքսը ցանկանում է բաժանվել կնոջից» ժապավեններում նկարահանվելուց հետո, Հոլիվուդ մուտք գործած եվրոպական ցամաքի առաջին դերասան Լինդերը պարտված և ուժասպառ վերադառնում է հայրենիք և նկարահանվում Ռեյմոն Բեռնարի «Փոքրիկ կաֆեն» կինոնկարում (1919 թ.): Սակայն ռևանշի ժամը հնչեց 1921 թ. և կրկին Հոլիվուդ մեկնելով նա իր դերասանական ողջ տաղանդը ցուցադրեց «Եղեք ինձ կին» (1921 թ.), «Սահմանափակ հրացանակիրը» (1922 թ.) և «Դժբախտության յոթ տարիները» (1923 թ.) ֆիլմերում: Չնայած այս կինոնկարները համարվեցին գլուխգործոցներ, սակայն չփրկեցին Լինդերի խամրած համբավը: Չապլինի օգնությամբ միայն այդ ֆիլմերը ցուցադրվեցին ամբողջ աշխարհում:
Լինդերը մասնակցություն է ունեցել շուրջ 300 կինոնկարում, սակայն կարճ ժամանակում Լինդերի ֆիլմերը դադարեցին հաջողություն ունենալ, ինչը ծանր հոգեկան ապրումների պատճառ դարձավ` ի վերջո հանգեցնելով ինքնասպանության: 1925 թ. օգոստոսի 31-ին հերթական ծանր հոգեկան դեպրեսիայի ժամանակ նա` իր քսանամյա կնոջ հետ վերջ տվեց իր կարճ կյանքին:1963 թ. Մոդ Մաքս Լինդերը նկարահանեց, մեզ հայտնի, «Մաքս Լինդերի ընկերակցությամբ» կինոնկարը` նվիրված իր հոր հիշատակին:

Անիտա Էկբերգ (Анита Экберг, Anita Ekberg)

Կարիերա — Դերասանուհի

Ծննդյան ամսաթիվը — 1931թ. սեպտեմբերի 29, Կշեռք

Ծննդավայր — Մալմյո, Շվեդիա

Մահվան ամսաթիվը — 2015թ., հունվարի 11 (83 տարեկանում)

Մահվան վայրը — Իտալիա, Ռոկկա դի Պապա

Ժանրեր — Կատակերգություն, դրամա, արկածային

Ֆիլմերի քանակը — Ընդհանուր` 95, որպես դերասանուհի` 61

Ամուսին — Էնթոնի Սթիլ (ամուսնալուծվել են), Ռիկ Վան Նատտեր (ամուսնալուծվել են)

Առաջին ֆիլմը — 1953 թ., «Անձնական քարտուղար» (սերիալ)

Վերջին ֆիլմը — 2001 թ., «Գեղեցկության սրահ» (սերիալ)

Լավագույն ֆիլմերը — «Քաղցր կյանք», «Բոկաչո 70», «Հարցազրույց»

1960 թ., երբ էկրան բարձրացավ իտալական «Քաղցր կյանք» ֆիլմը, ռեժիսոր Ֆեդերիկո Ֆելինին հայտարարեց. «Իմ այս գործով ցանկացել եմ ցույց տալ անարգ և անազնիվ անձնավորությունների, որպեսզի աշխարհի բոլոր ազնիվ մարդիկ դատապարտեն թեթև կյանքի երկրպագուներին»: Նման կերպար էր մարմնավորել կինոնկարի գլխավոր հերոսուհու դերակատար Անիտա Էկբերգը, որի մասին կինոքննադատներից մեկը իրավամբ ասել է. «Վճիտ գեղեցկությամբ այդ շվեդուհու հետ յուրաքանչյուր հանդիպմանը բերկրանքի մի զգացում է թափանցում հանդիսատեսի սիրտը»:

   

«Ամեն ինչով, — ասել է Ա. Էկբերգը, — պարտական եմ դիպվածին, որն ինձ օգնեց մտնել կինո այն ժամանակ, երբ գեղեցկությունից զատ ոչ մի առավելություն չունեի: Դժվար սկիզբ ունեցա: Չգիտեի ինչպես արտասանել բառերը, ինչպե՞ս բնական ձևով շարժվել: Ես պարզապես մի առարկա էի, որը չափազանց վախենում էր նկարահանող սարքից»:
Համառ, չընկճվող, իր ուժերին հավատացող դերասանուհին արտասովոր զարգացում ունեցավ՝ միայն մեկ տարում` 1957-ին նկարահանվեց վեց տարբեր ռեժիսորների կինոնկարներում, ինչպես՝ Տերենս Յանգի «Քաջ Զարակը», Գերդ Օսվալդի «Երկուսով Փարիզում», Ռոբերտ Բրանդի «Միմիայն խարտյաշները», Ջոն Ֆարոուի «Ոչնչությունից խույս տվողները» և այլն:

Անվիճելի հմայքով օժտված Էկբերգը միաժամանակ հակադրությունների դերասանուհի է. այդ են վկայում նրա կերտած կերպարները: Գուիդո Բրինյոնեի «Հռոմի նշանի ներքո» ֆիլմով (1960 թ.) Էկբերգի ստեղծագործական կյանքում սկսվեց նոր շրջան, և նա իր գեղարվեստական հարուստ ըմբռնումները դրսևորեց նաև դասական գործերում: Էկբերգը կամուրջ է կինոյի հին ու նոր դերասասնուհիների միջև: «Նա Գարբոյի և Ուեստի, Դիտրիխի և Մոնրոյի անզուգական խառնուրդն է», — այսպես են բնութագրել նրան տեսաբանները:

   

Էկբերգը ծնվել է Մալմյոյում, 1931 թ.: Տարիներ անց նա մեկնում է միացյալ նահանգներ, որտեղ որոշ ժամանակ աշխատում է որպես մանեկենուհի: Հեռոուստատեսային հաղորդումներից մեկի ժամանակ պրոդյուսերները նկատում են նրան և առաջարկում նկարահանվել Հոլիվուդում: Էկբերգն առաջին անգամ նկարահանվեց ռեժիսոր Ուիլյամ Ուելմանի  «Արյունոտ նրբանցքը» կինոժապավենում (1955 թ.): Նրա շռայլ տաղանդը հաստատված է Կինո Վիդորի «Պատերազմ և խաղաղություն» (1956 թ.), Ջոն Գիլինգի «Միջազգային ոստիկանություն» (1958 թ.), Ռոբերտ Օլդրիջի «Չորսը Տեխասի համար» (1964 թ.), Ֆրենկ Տաշլինի «Այբբենական սպանությունները» (1966 թ.), Լուիջի Սկատիի «Ապակե սֆինքս» (1967թ.), Լուչիանո Սալչեի «Ինչպես սովորեցի սիրել կանանց» (1972 թ.) և այլ կինոնկարներում:

 

Յուրի Երզնկյան (Юрий Арамаисович Ерзнкян)

Կարիերա — Ռեժիսոր, սցենարիստ, նկարիչ

Ծննդյան ամսաթիվը — 1922թ.

Ծննդավայր — Թբիլիսի

Մահվան ամսաթիվը —1996 թ., դեկտեմբերի 19

Մահվան վայրը — Մոսկվա

Ֆիլմերի քանակը — 22

Լավագույն ֆիլմերը — «Հասցեատիրոջ որոնումները», «Առաջին սիրո երգը», «Խաթաբալա», «Այս կանաչ-կարմիր աշխարհը», «Սգավոր ձյունը»

Յուրի Արամայիսի Երզնկյանը ծնվել է 1922 թ.-ին Թբիլիսիում: <<Հայֆիլմ>> կինոստուդիայում ավելի քան երկու տասնամյակների ռեժիսորական գործունեության ընթացքում նա ստեղծել է շուրջ տասնհինգ գեղարվեստական և բազմաթիվ փաստագրական ֆիլմեր:  Յուրի Երզնկյանն իր ռեժիսորական գործունեությունը կինոյում սկսեց նկարահանելով բազմաթիվ կինոժուռնալներ ու վավերագրական կինոակնարկներ, որոնք երիտասարդ ռեժիսորին դասեցին հանրապետության ակնառու վավերագրողների շարքը: Զուգահեռաբար նա ձևավորում է թատերական ներկայացումներ, մասնակցում գեղարվեստական ցուցահանդեսների, նկարում քաղաքական ծաղրանկարներ ու երգիծական պլակատներ: 1952 թ. Նա ավարտում է Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտի թատերագիտական ֆակուլտետը:

1955 թ.-ին էկրան է բարձրանում Երզնկյանի (ռեժիսոր Համասի Մարտիրոսյանի համագործակցությամբ) գեղարվեստաան անդրանիկ աշխատանքը` <<Հասցեատիրոջ որոնումները>> կինոնկարը: Այնուհետև նկարահանում է <<Հովազաձորի գերիները>> (1957 թ.), <<Առաջին սիրո երգը>> (1958 թ., ռեժիսոր Լաերտ Վաղարշյանի համագործակցությամբ), <<Իմ ընկերոջ մասին>> (1959 թ.), Փառքի օղակներ (1963 թ.), <<Դժվարին անցում>> ( 1964 թ.), <<Ապրում էր մարդը>> (1968 թ.), <<Կամուրջները մոռացության վրայով>> (1969 թ.) և այլ կինոնկարներ:

Չնայած այս ֆիլմերը թեմատիկայով, գեղարվեստական արժանիքներով ու ժանրային առանձնահատկություններով տարբեր են, սակայն միասնական են հեղինակային զգացումով ու ժամանակակից հրատապ պրոբլեմներին արձագանքելու ձգտումով:

Յուրի Երզնկյանի ստեղծագործական կյանքում կարևոր իրադարձություն էր <<Խաթաբալա>> կինոնկարը (1971 թ., ըստ Գաբրիել Սունդուկյանի համանուն պիեսի):

Այդ առթիվ նա ասել է.

<< Խաթաբալայի>> էկրանացման գաղափարը ես փայփայել եմ երկար տարիներ: Չգիտեմ, թե երբ է դա ծնվել: Գուցե պատանեկությանս տարիներին, որ անց եմ կացրել Թբիլիսիում, գուցե թատրոնի հետ առնչվելիս, երբ ինձ բախտ է վիճակվել տեսնել կատակերգության բազմաթիվ ինքնատիպ ու անկրկնելի բեմադրություններ: Գուցե սերը դեպի այդ գործը ինձ տվել է իմ ուսուցիչը` մեծ արվեստագետ Ռուբեն Սիմոնովը, որը երկար տարիներ երազում էր <<Խաթաբալան>> բեմադրել Վախթանգովի անվան թատրոնում>>:

ՀՍՍՀ ժողովրդական արտիստ Յուրի Երզնկյանի վերջին աշխատանքներից են <<Հայկական որմնանկարներ>> (1972 թ., որի առանցքը կազմում է Էդգար Հովհաննիսյանի բալետային երաժշտությունը, նրա <<Դավիթ և Խանդութ>>, <<Անտունի>>, <<Հավերժական կուռք>> բալետների պարային սյուիտները) Ակսել Բակունցի հայտնի <<Միրհավը>> պատմվածքի հիման վրա նկարահանված <<Այս կանաչ-կարմիր աշխարհը>> (1975 թ.) և <<Սգավոր ձյունը>> (1978 թ. ըստ Անրի Թրուայայի համանուն վիպակի) կինոնկարները:

1979 թ. <<Սգավոր ձյունը>> կինոնկարի համար Յուրի Երզնկյանին շնորհվեց ՀՍՍՀ պետական մրցանակ:

Յուրի Երզնկյանը մահացել է 1996 թ.-ին, դեկտեմբերի 19-ին Մոսկվայում, թաղված է Երևանում:

 

 

Եվգենի Եվստիգնեև (Евгений Евстигнеев)

<<Ոչ մի անգամ չեմ տեսել, որ Եվստիգնեևը անհաջող խաղա: Նա բավական շատ է նկարահանվում: Սակայն նրա, թեկուզ չնչին, դերերում կա ինչ-որ կենդանություն, ինչ-որ անհատականություն:Նա մեր լավագույն դերակատարներից է>> (Գրիգորի Կոզինցև):

Կարիերա — Դերասան, դերասան-կրկնօրինակող

Ծննդյան ամսաթիվը — 1926թ., հոկտեմբերի 9, Կշեռք

Ծննդավայր — ԽՍՀՄ, Գորկի (Ռուսաստան, Նիժնի Նովգորոդ)

Մահվան ամսաթիվը — 1992թ., մարտի 4 (65 տարեկան)

Մահվան վայրը — Մեծ Բրիտանիա, Լոնդոն

Ժանրեր — Դրամա, կատակերգություն, արկածային

Ֆիլմերի քանակը — 138

Կանայք — Գալինա Վոլչեկ (ամուսնալուծվել են), Լիլյա Եվստիգնեևա (մահացել է), Իրինա Ցիվինա

Առաջին ֆիլմը — 1957 թ., «Մենամարտ» (Поединок)

Վերջին ֆիլմը — 1996թ., «Երմակ» (Ермак)

Լավագույն ֆիլմերը — «Շան սիրտ», «Բարի գալուստ կամ կողմնակի անձանց մուտքն արգելվում է», «Ոսկե հորթը», «Ընտանեկան հանգամանքներից ելնելով», «Վազք»

Բազմապլան դերասան է Եվստիգնեևը: Նրա դերասանական լուծումները հավասարապես տպավորիչ են, թե իրենց անսպասելիությամբ և թե հավաստիությամբ: Նույնսիկ էպիզոդիկ դերերում նա խուսափում է միօրինակությունից: Դերասանի հյութեղ կոմիզմը հայտնի է մեզ բոլորիս: Մի առիթով նա ասել է. <<Ծիծաղը ընդունակ է հարուցել ծայրահեղ զգացումներ` և սեր, և ատելություն: Այն կարող է ուժեղ զենք դառնալ:

Ծիծաղաշարժը պետք է ծնվի կյանքից: Իսկ երբ սկսվում են ռեժիսորական առաջարկությունները` գլխի վրա կանգնեք, դեմքը այսպես ծամածռեք` կարող է և ծիծաղելի վիճակներ ստացվել, բայց  այստեղ արդեն արվեստը վերջանում է: Իմ կարծիքով սա արվեստի սահմաններից դուրս է: Իսկ ընդհանրապես ես հավատացած եմ, որ ամենալուրջ բաների մասին անգամ կարելի է խոսել ծիծաղով>>:

Եվգենի Եվստիգնեևը ծնվել է 1926 թ.-ին:Սովորել է Գորկու անվան թատերական ուսումնարանում և ՄԽԱՏ-ի ստուդիայում: Հանդես է եկել սկզբում ՄԽԱՏ և 1957 թ.-ին <<Սովրեմեննիկ>> թատրոններում: Առաջին անգամ նկարահանվել է Վլադիմիր Պետրովի <<Մենամարտ>> կինոնկարում (1957 թ.):

Շուրջ երեք տասնամյակ Եվստիգնեևի լավագույն դերակատարումներին կարելի է հանդիպել Վլադիմիր Կապլունովսկու <<Լյուբուշկա>> (1961 թ.),  Միխայիլ Ռոմի <<Մեկ տարվա ինն օրը>> (1961 թ.), Իլյա Գուրինի և Վլադիմիր Բերնշտայնի <<Հավատացեք ինձ, մարդիկ>> (1964 թ.), Ալեքսանդր Գինզբուրգի <<Ինժեներ Գարինի հիպերբոլոիդը>> (1966 թ.), Միխայիլ Շվեյցերի <<Ոսկե հորթը>> (1966 թ.), Էլդար Ռյազանովի <<Զգուշացիր ավտոմեքենայից>> (1966 թ.), <<Հաջողության կեռմանները>> (1968 թ.), <<Ծերունի ավազակներ>> (1971 թ.), և <<Իտալացիների անհավանական արկածները Ռուսաստանում>> (1974 թ.), Իգոր Վոզնեսենկու <<Վիճակահանություն>> (1974 թ.) և <<Չարաճճի Բերենդեևը>> (1975 թ.), Նիկոլայ Գուբենկոյի <<Խեղված մանկություն>> (1977 թ.), Ալեքսանդր Զարխիի <<Պատմություն անհայտ դերասանի մասին>> (1977 թ.), ուր շնորհաշատ դերասանը հավաստի գույներով բացահայտեց այն դրաման, որ ապրում է բեմից հեռանալու փաստի հետ հաշտվող ծերացած արվեստագետը, Պյոտր Տոդորովսկու <<Մեխանիկ Գավրիլովի սիրելի կինը>> (1981 թ.), Գեորդի Նիկոլայենկոյի <<Փոթորկածինները>> (1981 թ.), Յարոպոլկ Լապշինի <<Դեմիդովները>> (1983 թ.) և այլ կինոնկարներում:

1972 թ. Եվստիգնեևը խաղաց պրոֆեսոր Պլեշների դերը Տատյանա Լիոզնովայի <<Գարնան տասնյոթ ակնթարթները>> հեռուստատեսային բազմասերիանոց պատումում: Այդ դերակատարումով հիացած Իգոր Իլյինսկին ասել է. <<Կերպարի արտաքինի և ներքինի ինչպիսի հաճելի սինթեզ և սրան միահյուսված մանկան նման կյանքով մշտապես հիանալու և զարմանալու նրա ունակությունը… Սա ես իսկապես համարում եմ ժամանակակից դերասանի խաղաոճի չափանիշը>>

Եստիգնեևը մահացել է 1992 թվականին, մարտի 4-ին (այլ տվյալներով` մարտի 5-ին), սրտի վիրահատությունից հետո:

Ալեքսանդր Զարխի (Александр Зархи)

Ալեքսանդր Գրիգորևիչ Զարխին (1908 — 1997) խորհրդային կինոռեժիսոր է և կինոդրամատուրգ: Ծնվել է 1908 թ. փետրվարի 5-ին Պետերբուրգում: Խորհրդային կինոյի արշալույսին նշանակալից էր Զարխիի բեղուն ու բեղմնավոր գործունեությունը: Նա պատկանում է խորհրդային կինոգործիչների այն փառապանծ խմբին, որն իր ուսերի վրա վերցրեց խորհրդային կինոարվեստի զարգացման դժվարին գործը:

<<Գոյություն ունի դերասանների հետ աշխատելու տարբեր եղանակներ: Մի դեպքում իմ գործընկերները այս կամ այն կատարողին հրավիրելով, նրան ամբողջապես ազատ գործելու հնարավորություն են տալիս և նրանից հրաշք սպասում: Հաճախ ուրիշ կերպ է լինում. ռեժիսորը իր համար խնամքով մշակում է կերպարի հոգեբանական մեկնաբանությունը, հետո այն դարձնում է դերասանի սեփականությունը: Ես հենց այդպես եմ աշխատում: Ես այլ կերպ չեմ կարող: Դա վա՞տ է, թե՞ լավ, բայց իմն է: Երբ այդ իմը դերասանը ընդունում է, չի աղարտում, առաջանում է ստեղծագործական պայթյուն: Իմը դառնում է մերը: Ծնվում է կոլեկտիվ ստեղծագործություն, որը և տալիս է սպասված արդյունքը>>:

Իր աշխատանքային ոճի մասին այսպես է արտահայտվել ճանաչված ռեժիսորը:

1927 թ. Զարխին ավարտել է Լենինգրադի էկրանային արվեստի տեխնիկումը, իսկ երկու տարի անց աշխատել է Լենինգրադի <<Սովկինո>> ֆաբրիկայում, որը հետագայում կոչվեց <<Լենֆիլմ>> կինոստուդիա:

1929 թ. նա ռեժիսոր Իոսիֆ Խեյֆիցի հետ կազմակերպում է կոմերիտական առաջին բեմադրական բրիգադը և էկրանավորում <<Քամին դեմքին>> (1930թ.), և ապա` <<Կեսօր>> (1931 թ.) ֆիլմերը: 1933 թ. Զարխին, կրկին Խեյֆիցի համագործակցությամբ, նկարահանում է <<Իմ հայրենիքը>>, իսկ 1935 թ.` <<Եռուն օրեր>> կինոնկարները: Նրանց բեմադրած` <<Բալթիկայի դեպուտատը>> (1936 թ., 1941 թ. արժանացավ ՍՍՀՄ պետական մրցանակի) և <<Կառավարության անդամը>> (1939 թ.) երկերը կինոարվեստում ուշագրավ երևույթ էին: Պատերազմի տարիներին Զարխին, նորից Խեյֆիցի ընկերակցությամբ, նկարահանում է <<Նրա անունը Սուխե Բատոր է>> (1942 թ.), <<Մալախով Կուրգան>> (1944 թ.) գեղարվեստական և <<Ճապոնիայի ջախջախումը>> փաստագրական կինոնկարները: 1950-1955 թթ. Զարխին աշխատում է <<Բելոռուսֆիլմ>> կինոստուդիայում և ստեղծում է <<Պավլինկա>> (1952 թ.) և <<Նեստերկա>> (1955 թ.) ֆիլմերը: Տեղափոխվելով <<Մոսֆիլմ>> կինոստուդիա, Զարխին բեմադրում է <<Բարձունք>> (1957 թ., որը նույն թ.-ին Կարլովի Վարիի միջազգային կինոփառատոնում արժանացավ գլխավոր մրցանակներից մեկին), <<Մարդիկ կամրջի վրա>> (1960 թ.), <<Իմ կրտսեր եղբայրը>> (1962 թ.), <<Աննա Կարենինա>> (1967 թ.) և այլ ֆիլմերը:

1973 թ. Զարխին Կոնստանտին Ֆեդինի վեպի հիման վրա նկարահանեց <<Քաղաքներ և տարիներ>> կինոժապավենը: 1977 թ. նա ստեղծեց <<Պատմվածք անհայտ դերասանի մասին>> կինոնկարը, որը նվիրված է ստեղծագործական տարբեր ճակատագրեր ունեցող դերասաններին, իսկ 1980 թ. <<26 օր Դոստոևսկու կյանքից>> ֆիլմը, որը պատկերում է Դոստոևսկու կյանքի այն շրջանը, երբ նա աշխատում էր <<Խաղամոլը>> վեպի վրա: Վերջինս 1981 թ. Արևմտյան Բեռլինում կայացած 31-րդ փառատոնում արժանացավ <<Արծաթյա արջ>> մրցանակին:

ՍՍՀՄ ժողովրդական արտիստ, սոցիալիստական աշխատանքի հերոս, ՍՍՀՄ պետական մրցանակի կրկնակի դափնեկիր Ալեքսանդր Զարխիի կինոնկարները իրենց հաստատուն տեղն ունեն սովետական կինոյի պատմության մեջ: Ալեքսանդր Զարխին մահացել է 1997 թ. հունվարի 27-ին Մոսկվայում:

Դինո դե Լաուրենտիս (Дино Де Лаурентис, Dino De Laurentiis)

Իսկական անունը — Ագոստինո

Կարիերա — Պրոդյուսեր, Դերասան

Հասակը — 1.63 մետր

Ծննդյան ամսաթիվը — 1919 թ., օգոստոսի 8

Համաստեղությունը — Առյուծ

Ծննդավայր — Իտալիա, Կամպանիա, Տորրե Անուցիատա (ծննդավայր)

Ազգությունը — Իտալացի

Մահվան ամսաթիվը -2010 թ., նոյեմբերի 10 (91 տարեկան հասակում)

Մահվան վայրը —

Ժանրեր — Դրամա, կատակերգություն, մարտաֆիլմ

Ֆիլմերի քանակը — 182

Կանայք — Սիլվանա Մանգանո (4 երեխա), ամուսնալուծվել են

  Մարթա դե Լաուրենտիս (2 երեխա)

Առաջին ֆիլմը — 1938 թ., <<L’orologio a cucù>> (որպես դերասան)

Վերջին ֆիլմը -2007 թ., <<Կույսերի աշխարհը>> (որպես պրոդյուսեր)

Լավագույն ֆիլմերը — Կաբիրիայի գիշերները, Ճանապարհ, Սերպիկո, Ռեգթայմ, Կարմիր վիշապ ( Պրոդյուսերական կարիերա)

Մհեր Մկրտչյան (Ֆրունզիկ) — Мгер Мкртчян (Mher Mkrtchyan)

Իսկական անունը — Ֆրունզե Մուշեղի Մկրտչյան

Կարիերա — Դերասան, Դերասան-կրկնօրինակող

Ծննդյան ամսաթիվը — 1930 թ., հուլիսի 4

Համաստեղությունը — Խեցգետին

Ծննդավայր — ԽՍՀՄ, Հայաստան, Գյումրի (ծննդավայր)

Ազգությունը — Հայ

Մահվան ամսաթիվը — 1993 թ., դեկտեմբերի 29 (63 տարեկան հասակում)

Մահվան վայրը — Հայաստան, Երևան

Ժանրեր — Կատակերգություն, դրամա, մելոդրամա

Ֆիլմերի քանակը — 48

Կանայք —  Քնարա (ամուսնալուծվել են), Դոնարա Մկրտչյան (2 երեխա), Թամարա Հովհաննիսյան (ամուսնալուծվել են)

Առաջին ֆիլմը — 1955 թ., <<Հասցեատիրոջ որոնումները>>

Վերջին ֆիլմը — 1989 թ., <<Շնչառություն>>

Լավագույն ֆիլմերը — Միմինո, Միայնակներին հասանելի է հանրակացարանը, Ունայնությունների ունայնությունը, Ալի Բաբայի և քառասուն ավազակների արկածները, Կովկասի գերուհի կամ Շուրիկի նոր արկածները

Ֆրանսուա Տրյուֆո (Франсуа Трюффо, François Truffaut)

Իսկական անունը — Ֆրանսուա Ռոլան Տրյուֆո

Կարիերա — Սցենարիստ, Ռեժիսոր, Պրոդյուսեր, Դերասան

Հասակը — 1.68 մետր

Ծննդյան ամսաթիվը — 1932 թ., փետրվարի 6

Համաստեղությունը — Ջրհոս

Ծննդավայր — Ֆրանսիա, Փարիզ (ծննդավայր)

Ազգությունը — Ֆրանսիացի

Մահվան ամսաթիվը — 1984 թ., հոկտեմբերի 21 (52 տարեկան հասակում)

Մահվան վայրը — Ֆրանսիա, Նյուի-սուղ-Սեն

Ժանրեր — Դրամա, մելոդրամա, կատակերգություն

Ֆիլմերի քանակը — 61

Կինը —  Մադլեն Մորգենստերն (ամուսնալուծվել են, 2 երեխա)

Առաջին ֆիլմը — 1955 թ., <<Այցելություն>>, կարճամետրաժ (որպես սցենարիստ)

Վերջին ֆիլմը — 1995 թ., <<Belle Époque>>, մինի-սերիալ (որպես սցենարիստ) 

Լավագույն ֆիլմերը — Չորս հարյուր հարված, Ժյուլը և Ջիմը, Վերջին մետրոն, Ամերիկյան գիշեր (Ռեժիսորական կարիերա)

Վերջին շնչով (Սցենարական կարիերա)

Ալֆրեդ Հիչքոք (Альфред Хичкок, Alfred Hitchcock)

Իսկական անունը — Սըր Ալֆրեդ Ջոզեֆ Հիչքոք

Կարիերա — Ռեժիսոր, Պրոդյուսեր, Սցենարիստ, Նկարիչ, Մոնտաժող, Դերասան

Հասակը — 1.70 մետր

Ծննդյան ամսաթիվը — 1899 թ., օգոստոսի 13

Համաստեղությունը — Առյուծ

Ծննդավայր — Մեծ Բրիտանիա, Անգլիա, Լոնդոն (ծննդավայր)

Ազգությունը — Անգլիացի

Մահվան ամսաթիվը — 1980 թ., ապրիլի 29 (60 տարեկան հասակում)

Մահվան վայրը — ԱՄՆ, Կալիֆորնիա, Լոս Անջելես

Ժանրեր — Թրիլլեր, դրամա, դետեկտիվ

Ֆիլմերի քանակը — 124

Կինը — Ալմա Ռեվիլ (1 երեխա)

Առաջին ֆիլմը — 1922 թ., <<Համար 13>>, կարճամետրաժ (որպես ռեժիսոր)

Վերջին ֆիլմը — 2006 թ., <<Gas>>, կարճամետրաժ (որպես սցենարիստ) 

Լավագույն ֆիլմերը — Սպանության դեպքում հավաքեք <<M>>, Ռեբեկա, Բակ նայող լուսամուտը, Փսիխո, Գլխապտույտ (Ռեժիսորական կարիերա)

Սերգեյ Փարաջանով (Сергей Параджанов, Sergei Parajanov)

Իսկական անունը — Սարգիս Փարաջանյան

Կարիերա — Ռեժիսոր, Սցենարիստ, Նկարիչ, Ֆիլմի տնօրեն, Մոնտաժող

Հասակը — 1.86 մետր

Ծննդյան ամսաթիվը — 1924 թ., հունվարի 9

Համաստեղությունը — Կարիճ

Ծննդավայր — Վրաստան, Թիֆլիս (ծննդավայր)

Մահվան ամսաթիվը — 1990 թ., հուլիսի 21 (66 տարեկան հասակում)

Մահվան վայրը — Հայաստան, Երևան

Ազգությունը — Հայ

Ժանրեր — Կարճամետրաժ, դրամա, վավերագրական

Ֆիլմերի քանակը — 38

Կանայք — Սվետլանա Փարաջանովա (1 երեխա)

Առաջին ֆիլմը — 1951 թ., <<Մոլդովական հեքիաթ>>, կարճամետրաժ

Վերջին ֆիլմը — 1992 թ., <<Փարաջանով:Վերջին գարուն>>

Լավագույն ֆիլմերը — Նռան գույնը, Մոռացված նախնիների ստվերները (Ռեժիսորական կարիերա)